محبت

اى شهان کشتیم ما خصم برون ماند خصمى ز او بتر در اندرون

‏
کشتن این, کار عقل و هوش نیست شیر باطن سخره‏ء خرگوش نیست‏

دوزخ است این نفس و دوزخ اژدهاست کاو به دریاها نگردد کم و کاست

‏
هفت دریا را در آشامد هنوز کم نگردد سوزش آن خلق سوز

هم نگردد ساکن از چندین غذا تا ز حق آید مر او را این ندا


سیر گشتى سیر؟ گوید نى هنوز اینت آتش اینت تابش اینت سوز

عالمى را لقمه کرد و در کشید معده‏اش نعره زنان، هَلْ مِنْ مزید

من ز مکر نفس دیدم چیزها کاو برد از سحر خود تمییزها

چون که جزو دوزخ است این نفس ما طبع کل دارد همیشه جزوها

چون که واگشتم ز پیکار برون روى آوردم به پیکار درون‏

قد رجعنا من جهاد الاصغریم با نبى اندر جهاد اکبریم

‏
قوتی خواهم ز حق دریا شکاف تا به ناخن برکنم این کوه قاف

سهل شیرى دان که صفها بشکند شیر آن است آن که خود را بشکند